Geçen günlerin ardından sen çıktın karşıma ey bir çift siyah göz..

O siyah gözlerde; yalnızlığı, hüznü, nefes almaya kırgınlığı, vefayı ama en önemlisi mutluluk umudunu gördüm. Beni hayallere umutlara itti. Belki de kim bilir sana olan sevgim sadece o bakışlardı! Belki de bana olan şefkatindi! Ama hangisi olursa olsun ruhumun derinlerine işlercesine bakan o gözler kimi zaman rüyalarımdan çıktı, kimi zaman bir otobüsün gecikmesinden, kimi zaman ise ruhumun ıssızlıklarından Ve mutluluğu yaşattı bana her sessizlikte.

Karşımda yanan mumun ateşi gibi sanki o gözler o kadar sakın sessiz yanarken içinde sakladığı onca ısıyı onca enerjiyi sanki hiç bilmezmişçesine.

Nasıl bir ruhtur o! O dinginlik içinde saklı duran onca güzellikleri nasıl saklamışsın ki sen bile fark edememişsin ki. Nasıl evet evet nasıl olur da bu sevgiyi, bu tutkuyu, bu insanlığı tutabilir bir kalp.

O derin yalnız gecelerimin ışıltısı oldu o narin tenin, ellerin. Bir daha biliyorum biliyorum ki bir bir daha olmayacak o eller yanımda. Kalabalık olduğu kadar da kimsesiz geçen bir ömrün ardından çıkan bir mucizeydin karşıma kardelendin, tüm bitkilerin tükendiği anda çıkan. Hani “hasta yatağında sevgisini haykıran” adam gibiydi belki de sevgim, yalansız, amaçsız, narin, saf… Belki de son nefesinde “seni seviyorum” diyen gözler gibiydi sevgim…

Sanırım artık sadece bir hayalden ibaret sevgim. Dünyada en zor bulunan şey olan sevgi ne de çabuk tüketim malzemesi olarak kullanılmaya başlamış.

O siyah bir çift göz içinde kaybolup yok olmaya “mahkum olan bu sevginin” ardından ELVEDA…..