Günlerden ayrılık bu gün. bir tabureyim adeta tezgah önünde oturan kafası güzel olan ayrı bir dünyanın havasını soluyan.
Yanıma sessizce yaklaşan bir tabure hiç tanımadığı halde o zor kımıldayan dudaklarda  “birisine ayrılığı özlemi hasreti öğretirsen ilk fırsatta hep oraya kaçar” dedi ve tüm gecenin rengini değiştirdi. O dakikaya kadar siyah boyalı duvarlar bordo ya boyandı bir anda.
Şunu sordum “unutmak insanın en büyük özelliğidir. Öğrenilen herşey gibi oda unutulmaz mı ki.”
Arabayı 2 ye takıp vurdururcasına zorla, isteksizce hareket eden o dudaklardan “unutur ancak ayrılığı değil ayrıldığını unutur”  dedi.
O kadar düşündük ki o sözleri haklıydı sanırım. En acı tarafı tek yönlü bir öğreti oluşu halbuki ne vardı ki unutabilse o karanlık içinde bir ışık kaynağı olsa ne vardı..