Dün gibi hatırlıyorum o silgiyi bana verdiğin günü.

Silgi ve kalemleri değişmiştik, bize güç vermesi umuduyla o ayrıldığımız sıcak günde ikimizin de en sevdiği kalem ve en sevdiği silgiydi onlar bir çifttiler sanki

Evet, haklısın o kaleme sahip çıkamadım üstünden geçen uzun yıllarda aynı sana sahip çıkamadığım gibi ellerimden kayıp gitti tüm acımasızlığıyla kaybolup gitti sanki benim “miş” ama değilmişçesine şimdi yalnız kaldı o silgi benim yalnızlığım gibi bir başına “yazanı olmadan” neyi sileceğini düşünürcesine.

Yıllar önceydi silgiyle kalemi bir araya getiren nedenler; belki abinin sana hediye etmesiydi, belki de sadece bir tesadüf! Ama her ne sebeple bir araya gelseler de aslında hiçbir zaman birlikte olamamış olmaları kadar acı ne olabilir ki ikisi de bir amaç için yaratılmış olsalar da silgi kalem yazmadan silemez ki! Kalem de silinebildiğinin özgürlüğü kadar özgür olabilir mi ki?

O silgiye ne zaman baksam üstüne kendi el yazınla yazdığın ismini görüyorum o yazı silinmesin diye elimi bile sürmüyorum yıllardır oraya ancak sanırım leyla mecnun hesabı her şey leyla ne mecnunun görebildiği leyla, mecnun ne leylanın görebildiği mecnun.